علمدار کمیل (شهید ابراهیم هادی)

شب شوق و شب وجد و شب شور و شب پیدایش نور و شب تکرار تجلای رسولان الهی رسد از ارض و سما و ملک و حور و گواهی که شب هجر سر آمد سحر آمد سحر آمد خبر آمد خبر آمد که شد از آب تهی رود سماوه شده چون دامن تفتیده ی صحرای قیامت کف دریاچه ی ساوه خبری تازه به گوش و رسد از غیب سروش و شده آتشکده ی فارس خموش و عجبا اینکه فرو ریخته یکباره به هم کنگره ی کاخ مدائن نفس پادشهان حبس شده در دل و گشتند همه لال ز گفتار به امر احد خالق دادار دگر راه سماوات به شیطان شده مسدود بتان یکسره بر خاک فتادند و نگویند مگر ذکر خداوند و رسول دو سرا را.

                       با آمدنت جهان ما زیبا شد           شب رفت و سپیده سر زدو فردا شد

تو نماز را بر پای داشته‏ای، زکات را به جای آورده‏ای، فراخوانده‏ای به معروف و باز داشته‏ای از منکر.
به راستی و درستی، سیره‏ات سیره انبیا بوده است. اشاره‏هایت، بشارت به رهایی است؛ از خاکدان تیره جهل که بسیار قربانی گرفته است. فرموده‏ای: «دو کس‏اند که کمرم را شکسته‏اند: دانای هنجارشکن (عالم متهتِّک) و نادان راه‏گشا (جاهل متنسِّک).

               فضل و کمال را سند معتبر تویی         نخل قیام کرب و بلا را ثمر تویی

          دریای شش دری و سپهر شش آفتاب          یا پنج بحر فضل و شرف را گهر تویی

                         وحدت زكلام حــق نمایان             فرضی شده راه هر مسلمان

                              تا راست شود همه طریقت             وحدت به صفاست شمع همت