علمدار کمیل (شهید ابراهیم هادی)

                    

محور همه فعالیت هایش نماز بود . ابراهیم در سخت ترین شرایط نمازش را اول وقت می خواند.بیشتر هم به جماعت و در مسجد.بهترین مثال آن، نماز جماعت در گود زورخانه بود.وقتی کار ورزش به اذان میرسید،ورزش را قطع می کرد نماز جماعت را برپا میکرد.*

سال۵۹ بود.برنامه بسیج تا نیمه شب ادامه یافت.دو ساعت مانده به اذان صبح کار بچه ها تمام شد.ابراهیم بچه ها را جمع کرد.از خاطرات کردستان تعریف می کرد.خاطراتش هم جالب بود هم خنده دار.بچه ها را تا اذان بیدار نگه داشت.بچه ها بعد از نماز جماعت صبح به خانه هایشان رفتند.ابراهیم به مسئول بسیج گفت:اگر این بچه ها،همان ساعت می رفتند معلوم نبود برای نماز بیدار می شدند یا نه،شما یا کار بسیج را زود تمام کنید یا بچه ها را تا اذان صبح نگهدارید که نمازشان قضا نشود.*

ابراهیم روز ها بسیار انسان شوخ و بذله گویی بود.خیلی هم عوامانه صحبت می کرد. اما شب ها معمولا قبل از سحر بیدار بود و مشغول نماز شب می شد*

همیشه آیه وجعلنا را زمزمه می کرد.گفتم آقا ابرام این آیه برای محافظت از دشمناست.اینجا که دشمن نیست!ابراهیم نگاه معنی داری کرد و گفت:دشمنی بزرگتر از شیطان هم وجود دارد؟!

امام علی (علیه السلام):

 به خدا سوگند ، کار دین ودنیا جز با جهاد درست نمی شود.(وسائل شیعه،جلد ۱)